بررسی تطبیقی «ازخودبیگانگی» از دیدگاه مولوی و ملاصدرا

بیشتر دیدگاه‌های حکیم صدرای شیرازی و ملای رومی، با توجه به اشتراکات وسیع فرهنگی، اجتماعی و دینی آنها، شبیه یکدیگر و در نتیجه مکمل هم بوده است و بین آنها تنها اختلاف‌های اندکی در مبانی فکری وجود دارد. هرچند از نظر پارادایمی، اندیشه‌های دو متفکر بسیار به هم نزدیک است، صدرالمتألهین در بحث خویش از روش حکمی ـ عرفانی استفاده می‌نماید و مولوی بیان خود را در قالب روشی عرفانی و به صورت تمثیلی بیان می‌کند تا برای عموم، قابل فهم‌تر باشد. یکی از محورهای مهم در اندیشه ایشان، پرداختن به «ازخودبیگانگی» است که البته در عبارات مولوی و ملاصدرا به طور صریح به کار نرفته است؛ اما معادل آن، یعنی «غفلت از خویشتن و خودباختگی» در آثار آنها یافت می‌شود. در جریان مطالعه تطبیقی افکار این دو، سعی بر آن است تا تصور، ابزارانگار باشد. بر همین اساس، مسئله اصلی پژوهش، در کنار توصیف مواضع خلاف و وفاق، تبیین مواضع نیز بوده است و ازاین‌رو تعریف و تبیین مسئله ازخودبیگانگی از نظر هر دو اندیشمند و نیز پیامدها، علل بروز و راهکارهای درمان آن به صورت تطبیقی بررسی خواهد شد.